ازسال ۱۳۳۵ كشور، یک دوره رونق تولید داخلی را آغاز كرد و به دنبال آن وسائل و روش‌های جدید تبلیغات و میزان فعالیت‌های آن افزایش یافت. در عین حال تعداد زیادی از مؤسسات تبلیغاتی با سابقه‌ی كم که قدرت مالی و علمی كافی در شرایط جدید را نداشتند هم یكی پس از دیگری تعطیل شدند.

در دورانی كه هر روز حداقل یک واحد تولیدی فعالیت خود را شروع می‌كرد كمبود دانش تبلیغات در همه جا محسوس بود. تبلیغات تا سال 50 متكی به مقداری تجربه و مقداری ذوق و ابتكار بود و زمینه‌های علمی در كار تبلیغ به ندرت مشاهده می‌شد. تبلیغات محلی هم معمولاً در روزنامه‌های شهرستان‌ها درج می‌شد و اغلب آگهی‌های این روزنامه‌ها، دولتی بود. تبلیغات ملی بیشتر در نشریات اصلی و پر تیراژ پایتخت درج می‌گردید. بزرگترین آگهی دهندگان در مطبوعات ایران سازمان‌های مختلف دولتی بودند كه آگهی‌های خود را از طریق وزارت اطلاعات و جهانگردی در مطبوعات مختلف درج می‌كردند همچنین سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران تنها سازمان تولید و پخش كننده برنامه‌ها بود و از لحاظ تولید و پخش تبلیغات بازرگانی نیز جایگاه ویژه‌ای داشت. با تغییر حکومت تغییرات عمده‌ای در سیستم تبلیغاتی ایران پس از سال 57 به وجود آمد، ابتدا تمام اخبار و آگهی‌ها در باب اتفاقات و سخنرانی‌های آقای خمینی رهبر ایران و در دورۀ جنگ نیز بیشتر تبلیغات معطوف به فضای جبهه و شرایط حاکم بود. با به سامان شدن اوضاع پس از جنگ شرکتهای تبلیغاتی هم فعالیت‌هایشان را شروع کردند این بار تبلیغات دربارۀ آبادسازی ویرانی‌های پس از جنگ بود.